Heel vaak wordt mij gevraagd hoe ver we zijn op het gebied van MVO.  Om die vraag te beantwoorden gebruik ik vaak de zgn. MVO-curve (zie afbeelding). Die curve laat zien dat er sinds het rapport van de Club van Rome in het begin van de jaren 70 en de studie van de Commissie Brundtland (Our Common Future) aan het eind van de jaren 80 al enkele tientallen jaren sprake is van studies en rapporten die ons leren dat duurzaamheid erg belangrijk is. Lange tijd hebben die rapporten slechts een bescheiden effect gehad op het bedrijfsleven. Sinds een paar jaar zie je dat de mate waarin het bedrijfsleven aan de slag is met MVO, versnelt.  En dat is goed nieuws.

Tegelijkertijd hebben we nog een enorme uitdaging voor de boeg om zowel een eerlijke en rechtvaardige wereld te creeren als onze footprint zodanig te verlagen dat er een balans ontstaat tussen onze consumptie en productiemethoden enerzijds en de draagkracht en de productiecapaciteit van de aarde anderzijds.  Anders gezegd, willen we de aarde doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen op een manier die ook voor hen aantrekkelijk is dan is er nog heel veel verandering en innovatie nodig.

In mijn ogen gaat het om innovaties op vijf  terreinen:

het gaat om innovatie op moreel/ethisch gebied, om technologische innovatie, om sociale innovatie, om institutionele innovatie en om systeeminnovatie. Grote woorden voor taaie en ingrijpende veranderprocessen waarin burgers, bedrijven en overheden ieder hun eigen rol en verantwoordelijkheid hebben. Waar de private sector (bedrijven en burgers/consumenten) vooral verantwoordelijk zijn voor de morele, de technologische en de sociale kant, is de overheid aanspreekbaar op ingrijpende vernieuwingen op systeem- en institutioneel niveau.

Elk van deze terreinen heeft een eigen dynamiek en verdient een eigen aanpak om de gewenste en noodzakelijke innovaties tot stand te brengen.  In volgende blogs ga ik hier graag verder op in.